Gelukkig mag ik weer een plusje achter mijn naam zetten want wij doen mee met 100-100-100, het project om 100 dagen afvalvrij te leven als gezin. Het voelt goed om jezelf te profileren als ‘duurzaam’ mens en te laten zien hoe milieubewust je wel niet bent. Maar in alle eerlijkheid word ik ook moe van die competitie.

Hoe groen ben jij? Scheid jij het afval wel goed? Denk jij wel voldoende aan de toekomst van je kinderen? Je voelt de afkeurende blikken van de ‘groene elite’ die jou de maat neemt. De experts die je overrompelen met kennis over plastic soup, fair trade kleding en duurzaam eten en je als onwetende onbenul het zwijgen opleggen.

Natuurlijk weet ik hoe belangrijk het is om bewust te leven. Vanzelfsprekend wil ik de schepping bewaren voor het nageslacht. En ik heb geen twijfel over de noodzaak om afval te scheiden. Maar om deze idealen concreet te maken in mijn dagelijkse leven, dat vind ik niet zo makkelijk. En ik vermoed dat ik niet de enige ben. Als ik in mijn omgeving vraag wie onze aarde heel bewust wil beschadigen zie ik geen handen in de lucht gaan. Maar ik hoor ook niet heel veel enthousiasme bij het plan om 100 dagen afvalvrij te gaan leven. Blijkbaar zit er een groot gat tussen ideaal en werkelijkheid. De vraag is alleen hoe dat gat gedicht kan worden, hoe dromers doeners worden?

Als gezin zijn wij gestart met 100-100-100, we hebben onze eerste voorzichtige stapjes gezet en we kijken maar niet teveel naar de ‘groene elite’. Onze eigen droom, het eigen ideaal, de overtuiging die van binnen zit moet ons stimuleren en aansporen. We laten de competitie van ‘groen, groener, groenst’ graag over aan anderen en stappen rustig door met het oog gericht op het ideaal van een mooie wereld.

In december heeft de ChristenUnie vragen gesteld aan het college over de Hulp bij het Huishouden, de Thuiszorg. Er waren verontrustende signalen vanuit zorginstellingen over de aanbesteding hiervan. De televisie uitzending van ‘De Monitor’ op 28 februari jl. laat opnieuw zien dat er veel misstanden zijn. De ChristenUnie vraagt zich af of het college deze problemen wel voldoende serieus neemt.

Thuiszorg

De thuiszorg, hulp en zorg bij mensen thuis, heeft het zwaar. Door de decentralisatie van de zorg naar de gemeenten is er minder budget beschikbaar voor deze vorm van hulpverlening. Het gevolg is dat gemeenten gaan bezuinigen op de Hulp bij het Huishouden door het afdwingen van een lagere kostprijs. Soms wordt hiervoor een soort veilingsysteem gebruikt die teveel uitgaat van de laagste prijs. Hierdoor komen zorginstellingen in de problemen en worden de cao afspraken met hun medewerkers niet nagekomen. Volgens de brancheorganisaties verwacht 80% van de thuiszorgorganisaties binnen 2 jaar failliet te gaan.

Code

Als de problemen zo groot zijn kan de vraag gesteld worden wanneer we wakker worden en actie ondernemen? Gelukkig slaapt niet iedereen want de Transitiecommissie Sociaal Domein heeft deze problemen al eerder onderkend en een code ontwikkelt samen met zorgaanbieders en gemeenten. De ‘code Verantwoordelijk Marktgedrag Thuisondersteuning’ roept zorginstellingen op om de cao afspraken te respecteren en de problemen niet af te wentelen op hun werknemers. De gemeenten worden opgeroepen om een eerlijke prijs te hanteren en het aanbestedingsproces transparant en in dialoog te laten plaatsvinden. Het probleem is alleen dat de code een beroep doet op de verantwoordelijkheid van zorginstellingen en gemeenten. Het is dus niet opgelegd als verplichting alhoewel de staatssecretaris verschillende keren gevraagd is om deze vrijblijvendheid te doorbreken.

Niet in Gouda

Het college in Gouda heeft de code niet ondertekend, blijkt uit het verslag van 3 november, omdat ze bang is dat de rekenvoorbeelden uit de code een ‘eigen leven’ gaan leiden. Het is uiterst teleurstellend dat de misstanden in de thuiszorg onvoldoende erkent worden en een landelijke code, uit angst voor budgetoverschrijding, niet wordt ondertekend door dit college. Hierdoor wordt een onwenselijke marktwerking in stand gehouden die uiteindelijk ten koste gaat van zorgvragers. Daarnaast is er veel onzekerheid over zorg continuïteit en de kwaliteit lijkt te moeten sneuvelen voor een lagere kostprijs. Maar het gaat ook ten koste van hulpverleners omdat ze niet hun volledige uren uitbetaald krijgen of door faillissementen ontslagen worden.

Het moet anders

De ChristenUnie is daarom met collega’s in de gemeenteraad bezig om deze misstanden te laten oplossen door o.a. de wethouder te wijzen op haar verantwoordelijkheid. Het huidige ‘veilingsysteem’ blijft mistig, ondanks de vele woorden die gebruikt zijn om het uit te leggen. Het teveel nadruk leggen op de prijs, ten koste van de kwaliteit en continuïteit, lijkt financieel slim maar is uiteindelijk ‘duurkoop’. Door onvoldoende zorg, zowel qua tijd als kwaliteit, verslechtert de situatie van de zorgvrager wat extra kosten met zich meebrengt. Het faillissement van zorginstellingen en de ontslagen is niet alleen desastreus voor de betrokken mensen maar legt ook een forse claim op het budget van UWV en de bijstand. Daarom wil de ChristenUnie, samen met andere partijen, dat het veilingsysteem anders wordt ingericht en dat de code wordt ingevoerd.